ن : shadi
ت : جمعه 7 دی 1397
ز : 22:52 |
+
از ابتدای 21 سالگی به خودم یاد آور میشم که باید عاقل بود .
دلیلی نداره با همه محبت آمیز رفتار کرد. دلیلی نداره که به آدم ها خوشبین بود..
خیلیا فقط به این دلیل گذرشون به زندگی ما میوفته که یه جورایی
به آدم بفهمونن که باید بیشتر واسه خودت حریم بذاری.
و بنظرم اوج حرمت نفس یه آدم زمانیه که به خیلیا اجازه ورود
به زندگیش رو نده .حتی درحد یه سلام و احواپرسی ساده.
یکی از دلایلی که دارم از شبکه های اجتماعی متنفر میشم
همین همکلامی با هر جنس آدمیه .آدمایی که میان تا منفعت ببرن
بدون در نظر گرفتن سود و ضرر طرف مقابل..
میان تا تنهایی خودشون رو پر کنن. میان تا عشق رو مزمزه کنن
و اگه به مذاقشون خوش نیومد خیلی راحت تف کنن ...
و یا پسر بچه هایی که میان سراغ ماجراجویی و
از بین بردن زحمات یه وبمستر یا ادمین ..
گاهی اوقات به دنیایی فکر میکنم که اونجا بشه حرف زد
بشه شنید و شنیده شد و بی ریا بود ...
بدون حس تصاحب بدون کمال گرایی و بدون جلب توجه های بچگانه..
دنیایی که آدم هاش واسه همدیگه زندگی نمیکنن .
برده ی جلب عشق و محبت نیستن . برده ی کمالگرایی نیستن .
برده ی افسردگی و انزوا هم نیستن..
شاید تو همچین دنیایی کسی وقت و حوصله ی آسیب زدن به دیگری رو نداشته باشه!
توی این روزا و در کنار همه ی زخم هایی که از هم میخوریم
( دور شدن ) رو بهتر میشه درک کرد :
مرد آن شهر اساطیر نداشت
زن آن شهر به سرشاری یک خوشه ی انگور نبود
هیچ آیینه تالاری سرخوشی را تکرار نکرد
دور باید شد دور ...
:: برچسب‌ها:
اسکپتروم ,
سهراب سپهری ,
عزت نفس,
تبادل لینک هوشمند 
